Kar daha da şiddetlenmişti üzerimizdekiler bizi çok fazla idare etmeyebilirdi. O yüzden biraz hızlandık. Arkadaşım bir anlığına bana baktı. Yüzünü kardan pek seçemiyordum ama gülüyordu sanki: "Bembeyaz kar bembeyaz gökyüzü bembeyaz umutlar bembeyaz gelecek!" dedi pek anlam veremedim ama bozuntuya da vermedim. Sustu sustum. Yüz yüz elli metre sonra tekrardan baktı bana. Bu sefer gülmediğini net bir şekilde görebiliyordum: "Ama..." dedi sustu. Eliyle yüzüne dokundu eline bakıp kafasını yukarı kaldırdı ve devam etti: "Kar bazen siyah yağar!"