Wekî ku ji navê xwe jî dîyar e; Fêrîk di vê dîwanê de bi dengekî zelal û kubar bi zimanekî herikbar û ji kanîya toreya Kurdî derbûyî û bi hest û hîsên dildarekî şi'rên xwe lê dike. Em di wan de kubarî û henûnîya dengbêjîya Kurmancîyê û ahenga xweza û cimaetê dibînin. Lîrîka hez û huba şairekî ku kare çendî bilind be û çawa kare li ser nirx û puteyên herêmbûnê şax vede û ji wir xwe ragihîne zeryaya cîhanî a ruh û gîyanê mirovîn şanî me dide. Bi kurtayî şi'ra Fêrîk terazûyeke bi aheng e ku di navbera dil û hiş de diçe û tê:

Wê got: Ger min pir hiz dikî

Sur-sêra me beyan neke...

Ger min kel û gur hiz dikî

Muhbeta me eyan neke...

Min go: Sebram can û ceger

Çawa bikim sur neçe der?. . .

Axir muhbet agir e ger

Sura êgir dû dide der...