İnsanız biz.
Dokunan dokundukça konuşan konuştukça ağla­yan ağladıkça var olan düşünebilen düşündüklerini dile getiren iki elli iki ayaklı gizemli memelileriz biz.
İnsanız biz.
Sorunlu problemli sözle anlaşamadığı yerde öf­keyle şiddetle derdini anlatan anlaşılması güç me­meli varlıklarız biz.
Çünkü insanız biz.
Bir yanımız zayıftır düşkündür.
Çünkü zaaf yüklüyüz biz.
Zaaflarımız bizi hata yapmaya hatalarımız bizi ya­nılgıya sevk eder.
Temelimizi oluşturan sevgi biz ondan vaz geçme­dikçe bir tohum gibi yeşermemize geniş alanlara ya­yılmamıza vesile olur.
Bu mutlu eder sevindirir bizi.
Sevinen varlıklarız biz.
İnsan heyecanlıdır arzuludur.
Arzusu onu öğrenmeye zorlar.
Bilgiye açtır insan öğrenmeye açıktır.
Aydınlanmamız ancak dürüstlükten geçer.
Dürüst olmayan insanın çevresine yayacağı bir ay­dınlığı da yoktur.
Bunu biliriz
Çünkü insanız biz.
İnsan zordur onu anlamak hizaya getirmek yon­tarak bir kalıp çıkarmak kolay değildir.
Peki bu kalıp ideal bir kalıp mıdır?
Her kalıp her insan üzerinde iyi durur mu?
Çevremizde örnek alabileceğimiz kaç kalıp var?
Bunun farkında mıyız acaba?
Ama her şeye rağmen
Gözlemleriz biz.
Meraklıyız biz.
Çünkü insanız biz.
Düşünürüz...
İlk özlü sözü yazan kimdir?
İlk yazılı latife kime aittir?
İlk şiir ilk roman...
Bilmeyiz ilk masalı kim yazdı.
Bilemeyiz.
Ama biliriz ki
İnsan hep yazdı.
Parşömen kağıda kuma kumaşa taşa elinin değ­diği her yere yazdı.
Âşık oldu yazdı kızdı yazdı üzüldü yazdı bilgi diye yazdı öğren diye yazdı.
Aşka hasret kalan sevgili gibi
Hep yazdı.
Yazılanların çoğu döndü bizi buldu.
Çok şey öğrendik yazılanlardan.
***
Çünkü insanız biz
Başka tohumlar yararlansın diye
Bizde içimizi kâğıtlara döktük