"Dünyanın sonu" ya da "kıyamet" eski zamanlarda İsrafil'in borusunu öttürmesiyle başlayıp bir defada olup bitecek tekil bir olaydı. Şimdiyse "seküler" kıyamet yani "bizim dünyamızın sonu" ağır çekimde alıştıra alıştıra gerçekleşiyor.

Bizim kıyametimiz dünyanın bir felaketten bir başkasına sürüklendiği ekolojik çöküşün distopik dünyası. Farklı biçimlere bürünen bir çoklu krizler çoklu felaketler zamanı. Zamana yayılan farklı bağlam ve koşullarda farklı biçimlere bürünüp felaketli sonuçlar yaratan bir "eşitsiz ve bileşik kıyamet" devri.

Sermaye yıkmadan yaratamaz "yaşayanları da ölüleri de öldürmeden" gelişemez büyüyemez. "Felaket kapitalizmi" sadece afetleri yeni bir kâr kapısı bir fırsat olarak değerlendirmekle kalmaz aynı zamanda bilfiil felaket üretir felaketin ekonomik değeri üzerine bina olur. Dolayısıyla felaket "bir başka dünya" mücadelesinin merkezî bir alanı olmak zorunda. Bu kıyamet çağında ismine yaraşır her komünizm artık "felaket komünizmi" olmak durumunda. Günümüzün komünizmi ister istemez yaşanan yenilgilere ve daima eli kulağında olan felaketlere dair keskin bir duyguyla yüklü olacak. Çağımızın devrimci pratiği felaket ile normallik arasındaki yanıltıcı ayrıma dayanarak değil kapitalist felaketin içinde ona karşı ve onu aşmaya dönük olarak şekillenecek.