SEHER
Seher'deki hikâyeler heveskâr işi değil insana ve yaşama duyulan derin sevginin ince bir mizahla harmanladığı has yazar işi metinler. Karşımızda tutsaklık günlerinde vakit doldurmak için yazan biri değil bugüne kadar ortaya çıkmamış okura ulaşmamış bir edebiyatçı var.
Demirtaş'ın hikâyelerini okuyunca keşke halkına ülkesine dünyaya karşı duyduğu sorumluluk ağır basmasaydı da yazar olsaydı diye hayıflandım. Sonra edebiyat-sanat damarımın bencilliğinden utandım: o zaman edebiyat bir yazar kazanacak ama Türkiye Demirtaş kalibresinde bir siyasetçiden geleceğin önemli bir liderinden barış ve özgürlük umudundan yoksun kalacaktı. Oya Baydar
Siyaset ve sanat disiplinleri birbirine benzemez. Siyaset; doğru zamanda siyasi açıdan doğru olanı söylemek ve gerçek düşünceleri saklamak ilkesine sahipken sanatçı deyim yerindeyse yüreğini kazıyarak en gizli duygularını en büyük kitleyle paylaşmaya koşullanmıştır. Bu açıdan Selahattin Demirtaş'ın değerli öykülerini özel bir yere koymamız gerekir diye düşünüyorum. Acılar karşısında duyarlı bir yüreğin çığlığını yansıtan bu öyküler siyasetten çok daha derin bir insani damara dokunuyor.
Kitabın özenli ve akıcı bir Türkçeyle yazılmış olması hem estetik hem de toplumsal açıdan ayrıca övgüye değer. Bu ülkedeki herkesi birleştirecek olan ortak payda sanatın büyülü yaratıcılığında gizli. Çünkü sanat vicdanın dilidir. Selahattin Demirtaş da bu dili konuşuyor. Zülfü Livaneli
DEVRAN
Toz duman kenarlardan taşradan ve kuytulardan memleketten yoksulluk halleri. Utananlar üzülenler âşıklar yevmiyeciler küçük kasabalar hazin ve uzakta kalan hayatlar. Devran inatçı neşesiyle geçip giden zamanın çarpıklığını anlatıyor. Umut umut cümle cümle... Evvela mahsus selam ediyor doğan güne. Selahattin Demirtaş yaralıların umarsızların kalbi hızla çarpanların hikâyecisi. Sofrasında konuk ağırlayan durup durup konuşan... Doksanların başı ziraat fakültesini yeni bitirmişim iş güç yok henüz. Günün çoğunu evde iş projeleri ve gelecek planlarıyla geçiriyorum. Dile kolay her gün elli tane iş kuruyorum kafamda. Hemen para kazanmaya başlamam lazım diyorum. Acayip zengin olasım gelmiş yerimde duramıyorum. Fakirlik içinde büyümüşüz fakir fakir okuyup üniversiteyi de bitirmişiz. Ama her şeyin bir sonu olduğuna göre fakirliğin de bir sonu var değil mi?
LEYLAN
"Bu hayatta her şeyiyle güvenebildiğiniz en az bir kişi olmalı. Yoksa kendinizi hep yalnız hissedersiniz. İnsanların çoğu yalnızdır o yüzden yapayalnız. Yaşananlar kelepir bir hayatın ikinci el versiyonu gibidir. Yaptığınız hiçbir şey size ait değildir benliğinize özünüze. Hayatınız tümüyle güvensiz bir ortamın mecburen size yaptırdıklarından ibarettir.
"Saf çocukluk halinizden geriye yüzünüzde 'memur gülüşü' dudaklarınızda 'gammaz öpüşü' kalır. Öptüğünüz yer kirlenir güldüğünüz zaman herkes incinir. Elinizde etrafı yeşil dantelli beyaz bir mendil de yoksa temizleyemezsiniz hiçbir yerinizi.
"Ben Serap'ı böyle sevdim en saf halimle uzaktan."
Yaşadığımız bu nefes aldırmayan "tuhaf" dönemin Diyarbakır'da başlayıp İstanbul'a oradan Zürih'e uzanan ve Nusaybin'de sonlanan hikâyesi... Muktedirlerin kirli sırıtışlarına inat hülyasının serabının üzerine titreyen acısını içinde koyultsa da yalan ve şiddet üzerine kurulu "zulüm makinesini" sabırla mizahla yoldaşça dayanışmayla zekayla maskara eden insanlar: Kudret Bedirhan Sema Mutlu Zeliha ve sonrasında Celal. Hayatı "büyük insanlık"a zehretmeye yeminli o "makinenin" katı/soğuk gerçekliğine bir an olsun gevşemeyen bir varoluş mücadelesiyle bilgece bir meydan okuyuşla göğüs geren karakterler....
EFSUN
Dupduru yer yer hüzünlü yer yer coşkulu ama hep çağıldayan insana kendini iyi hissettiren bir anlatım...
Olanca ışıltılarıyla ilginç karakterler...
Acının mizahla harmanlanışı...
Üç kuşak boyunca anlatılan sonunda mutlaka kapanacak olan bir hesap...
İlmek ilmek dokunmuş sürprizlerle dolu bir olay örgüsü...
Çağdaş bir aşk hikayesi olarak da nitelendirilebilecek olan Efsun Selahattin Demirtaş'ın artık iyice demini almış edebiyatçılığının son ürünü.