Yırtık kazak içinde uykusuzdur gözler
Beton bir yatak ve koynunda annesizlik
İki büklüm kıvrılır ne kadar hohlasa da faydasız
Bir türlü ısınmaz yalnızlıktan üşüyen elleri
Melek yüzlü bir hayale sarılır buruk bir tebessümle
Uyutmaz onu ne yorgun kirpikler
Ne de sokağın ninnisi
Işıklar söner uykuya bürünür lacivert gece
Gölgeler bile inzivaya çekilir
Donuk yüzünde solgun bir düş kırıklığı
Hüznü yorgundur çığlığı suskundur
Acıyı nakşeder gecenin gergefine
Uyutmaz onu ne ağırlaşan göz kapakları
Ne de sokağın ninnisi...