Ölüm hayatımızda unuttuğumuz en büyük gerçeğimiz... Aldığımız nefesin sonsuza kadar devam edeceğini sanmamız... Sevdiklerimizin hep yanımızda olacağına inanmamız. Ama öyle olmuyor size canından can veren annenizi kaybedince kanadınız kırılıyor. Yüzünüzdeki gerçek gülümseme sonsuza dek soluyor. Benim de gerçek gülümsemem solmuştu ama yine de gülümsedim. Çünkü annem istemişti.

Son nefesinde ne olursa olsun ağlamayı yasaklamış gülümseyin demişti. Ta ki içimde ki düşmanım içimi sarana kadar... Hem nefesimi almak istiyordu hem de yüzümde ki gülümsememi soldurmak... Annemin emanetini... Ya bu savaşta kendimden vazgeçecektim ya da hayata sıkıca sarılıp gerçekten gülümseyecektim.

Annemin söylediği gibi "Her ne olursa olsun yüzünüzde gülümseme eksik olması. Sadece mutlu olduğunuz da değil umutsuz hissettiğinizde bile her zaman gülümseyemeye devam edin.
Çünkü hayat çok kısa..."