Şiir küskün kaleme

bir suskunluk çökmüş sokaklara
sessizlik kulak çınlamasına yol açıyor
sokakta her gün işe giden insanlar
ve okul çocukları nerde
korku kahkahasını salıverdi yollara
camdan küçük bir kız el sallıyor...

ey insan kendini kaybedeli yıllar oldu
hırslarına kinlerine yenildin
en büyük kötülüğü kendine ettin
yaptıklarının karşılığını yaşamadan
gitmeyeceksin
elini başına koy düşün
bu virüs unuttuklarımızı
bize hatırlatmak için gelmesin...

sokaklar boş tenha
kimyasal bir savaşın içindeyiz
Azrail  kol geziyor ruhların şehrinde
mezarsız kefensiz topluca yok oluyor insan
zengini fakiri eşitledi ölüm
köpeğini gezdiren kadının hikayesi
yeni  başlıyor şiire küskün kalem
hüznü kendi gölgesine saçıyor...