Mutluluk güneş olup ışıldardı dudak ucumuzda hınzırca.
Ve gerçeği gördüm
Bir takvim yaprağının sorumsuzca sızışını duyularıma
Kirpiklerimin ıslanışını arsızca
Ölüm soluklandıkça mısralarımda
Sevme hakkımı elimden alamadı kimseler babamı
Zira parmak izim vardı bu özlem vardiyalarında
Sabır taşlarında düşe kalka yürüdüğüm...

Öğrendim dünya küçüktü
Ve yaralarımız kekeler durur kendi kıyılarında
Ama "ışık yaradan sızar" cümlesiyle
İyileşmeyi yeğledim
Şimdi;
Bir aynayım herkesin yarasına
Size emanet ediyorum satır satır sızlanışlarımı
Ölüm büyütmez çocuk kalbinizi
Etinizde özlemin acısını söndürüp durur
O yüzden
Sevin yaralarınızı...