Tasavvufun menşei ile ilgili olarak dış tesir meselesi gerek Batılı araştırmacılar gerekse bunlara paralel olarak bir kısım Müslüman yazar tarafından fazlasıyla müzakere edilmiş bir meseledir. Dolayısıyla bu konuda yeni bir şey söylemeye gerek yoktur. Buna mukabil tasavvufa özellikle Şîa orjinli iç tesir meselesi iki ciltlik eseriyle Mustafa Kâmil eş-Şeybî dışında fazla gündeme gelmemiştir. Oysa modern dönemde Şiî ve Bâtınî eserlerin gün yüzüne çıkmış olması bu alanlarda çalışma yapılmasını kolaylaştırırken Şiî-Bâtınî öğretiyle tasavvufu karşılaştırma imkânı da sunmuştur. İslâm düşüncesinin bu iki önemli akımının temel öğretiler düzeyinde karşılaştırmasının yapılması aynı zamanda Ehl-i sünnet ile Şiî öğreti arasındaki ilişki bağlamında da önemli ipuçları verecektir.
Bu ve benzeri sâiklerden hareket ederek  elinizdeki kitapta klasik dönem temel alınarak Şiî doktrinin tasavvufla ilişkisi imâmet-velâyet açısından kendi zamanında ve bağlamında değerlendirilmeye çalışılmıştır. Konu tarihi arka planın yanında teorik açıdan da irdelenerek ortaya çıkan netice sebepleri ve amaçları bağlamında değerlendirilmiştir.