Cao Xuequin tarafından 18. yüzyılın ortalarında yazılan Kızıl Odanın Rüyası Çin'in dört büyük klasik eserinden biri olarak kabul ediliyor.
İlk kez 1792'de yayımlanan ve yarı otobiyografik nitelikler de taşıyan romanın Çing (Mançu) Hanedanlığı'na tekabül eden dönemi anlattığı kabul ediliyor.
Yan yana konaklarda yaşayan Jia sülalesinin iki kolunun günlük yaşamlarının ayrıntılarıyla anlatıldığı yüzlerce karakterin yer aldığı sayfalar âdeta büyülü bir masal tadı bırakıyor okuyucuda.
Çin feodal toplumunu çok iyi analiz etmiş olan Cao Xuequin üst ve alt sınıftan karakterler aracılığıyla feodalizmin açmazlarını zalimliğini ikiyüzlülüğünü ve ahlaki durumlarını da cesaretle gözler önüne seriyor. Bunu da zaafları acziyeti ve yüceliği ile insan doğasını muazzam yansıtarak ve hayaller rüyalar şiirler şarkılar eşliğinde yaptığı için hem kadim Çin medeniyeti ve sanatıyla yakından tanışıyoruz hem de düzen eleştirisi havada ve gerçeklikten kopuk kalmıyor.
"Gerçek kurgudan daha tuhaftır." der Mark Twain. Kim bilir Kızıl Odanın Rüyası'nın yüzlerce yıldır ayakta kalmasının bir sebebi de budur...
Bir gün ölümsüz Taocu Saygıdeğer Hükümsüz tekrar Mavi Bayır Zirvesi'nden geçerken gökyüzünün tamirinde kullanılmayan taşı gördü; önceki gibi üzerindeki yazılarla orada hareketsiz duruyordu. Bir kere daha dikkatle okuyunca şiire yeni bir bölüm eklenerek tamamlandığını fark etti. Bu yeni ifadeler birkaç akıbeti ortaya koyuyor ve olaylarda eksik kalan parçaları birleştirip orijinal hikâyenin altında yatan kader örgüsünü tamamlıyordu.