"Annem anlamazdı böyle sözlerden tarihten falan sadece susarak dinler ve kafasını ikide bir onaylamak anlamında bir süre yukarıdan aşağıya hareket ettirirdi.
Annem pek bir şey bilmese de iyi insan olmanın verdiği içgüdüyle neyin yanlış neyin kötü olduğunu bilirdi ve Tasula teyzeye yapılan fenalığında elbette ki  farkındaydı.
Annem"Haklısın" dedi Tasula'ya "Bak bizde çok uzaklardan ta Kars'tan göçümüzü yükleyip aş ve iş için İstanbul'a geldik. Bizde İstanbul'a geldiğimizde birileri dilimizin şivesi davranışlarımızla giysilerimizle dalga geçti aşağılamaya çalıştı. Dinimiz rengimiz dilimiz ne olursa olsun insanız hepimiz kardeşiz. Üzülme biz her zaman senin yanındayız.."
Sonra birbirlerine sarılmış olarak sustular o anda ne din ne dil ne ırk nede başka bir şey vardı.
Sadece kalplerinde kötülük barındırmayan insan olmanın verdiği bir büyük huzur sessizlik..
Tabi hikâye böyle bitmiyordu.."