14.yy'dan itibaren efsane menkıbe destan gibi türlerle beslenip halk kültürünün pek çok öğesini ihtiva eden ve zamanın roman ve tiyatro ihtiyacını karşılayan bir anlatım türü olan Meddah hikayeleri Türk halk edebiyatı ve kültürü içinde çok önemli bir yere sahiptir. Sözlü halk hikaye anlatıcılığınınbir türü olan bu gelenek kökleri Orta Asya'da ozanların/baksıların destan anlatıcılığından Anadolu âşık hikayeleri anlatımına intikal eden köklü bir geleneğin devamı niteliğindedir.
Tek kişilik icra edilen hikaye anlatma sanatı saray ve padişah çevresinden başlayıp gündelik Türk içtimaî hayatına yayılarak hayatın gerçeklerini aktörün (Meddah) muhayyile gücüyle harmanlayarak dönemin bilgi görgüzevk iyilik kötülük aşk nefret dostluk yardımlaşma tecrübe ve davranış gibi unsurlarını yansıtan kültür kaynaklarıdır.
Seyirlik halk oyunlarının ortak unsurlarından bir bölümünü hikayecilik hünerlerine katarak hikaye anlatımını tek kişilik oyun niteliği kazandıran bu sanatçıya «Meddah» dendiği gibi aynı zamanda sanatçının icra ettiği oyunun adına da «Meddah» denilir. 14. ve 15.yy'lardan itibaren kabûl görüp 20.yy'a kadar devam eden bu geleneğin bilinip tanınması kültür tarihimiz açısından olduğu kadar çağdaş Türk temaşa sanatına yeni formlar kazandırabileceği yönünden de önemli olduğu kanaatindeyiz.