Minik bir adımın yaşamımızı tümüyle değiştirebileceği aklımıza gelir mi?

Yaşamın öngörülemezliğinde İÇ'e kendimize  doğru atacağımız  bir adımın bize  içsel özgürlük öz güven ve zorlu zamanlarda gerekli olan cesareti sağlayacağına inanır mıyız?

Hep dışa doğru koşmanın
zorlu yaşam duraklarından kaçmaya çalışmanın aslında işe yaramadığını hepimiz defalarca  deneyimlemedik mi?
Kaçmaya çalışırken hep kendi içimize düştüğümüzü  fark ettik mi peki?
Ve aslında kaçmanın mümkün olmadığını idrak ettik mi?

Daha fazla vakit kaybetmeden kendimizden  kaçmak yerine
İÇ'teki benle tanışıp dost olmaya ve bu yolculuğa beraberce devam etmeye ne dersiniz?