"Üzüyor." dedim bıraktım
"Kırıyor." dedim bıraktım
"İhmal ediyor." dedim bıraktım
"İncitiyor." dedim bıraktım
"Ağlatıyor" dedim bıraktım
"Aldatıyor." dedim bıraktım
"Görmüyor." dedim bıraktım
"Unutuyor." dedim bıraktım
"İnsana yakışmayacak davranışları var." dedim bıraktım
"Sözünde durmuyor." dedim bıraktım
"Yalancı." dedim bıraktım
"Hain." dedim bıraktım...
Bıraka bıraka bir de baktım ki
Yapayalnız kalmışım
Tam inzivaya çekiliyordum ki
Keyfimin kahyası haykırdı:
"Kendine gel!
Senin kadar zengin yok bu dünyada
Yar da sensin dost da arkadaş da kendine
Çevrende dönen sahte pervanelere
Gerek yok hiç gerek yok
Bak ben varım
Bir ömür keyfinin kâhyasıyım
Yüzünü güldürebilmek için
Kılıktan kılığa giriyorum şurada
Biz bize yeteriz sahip!"
Moral verdi iç sesim
Sahip dedi bana
Kendime geldim
Sahte gülüşlere selamlara
İhtiyacım yok benim.