Dünyada her şeyin gölgesi vardı. Güneş olduğu sürece gölgeler hep olacaktı. Zorluklar da böyleydi; zayıf yanlarımızla birlikte var olacaktı. Aralı zorluklar başka başka kulvarlarda herkes için vardı. Aslında her zorluk yaşadığını anlamak için bir fırsattı. İnsanoğlu bu dünyada var olurken takılmasa bir yerlere silkelenmese hep uyuyor olurdu. İnsanın ağrısı olmasa kendini yok sayardı ya da ayağı tökezleyip yere düşmese ayakları olduğunu da anlamazdı. Hayat engebeli arazilerle doluydu. Güneşi görmek için tepeyi aşmak soluklanmak için yokuşu tatmak gerekirdi. Aksi olsa bir bandın üstünde sıralı taşlar gibi olurdu insan. Hiçbir şey anlamadan hiçbir şey yaşamadan çukura yaklaşırdı.
Hayat bir ritimdi. Her yeni gün değişken her yeni gün öğretici...