suni teneffüsle yaşıyoruz adeta
asfalt ve betonla kaplanmış yaşam alanları
su geçirmez olmuş topraklar

nefes alamıyor can dağıtamıyor yeryüzü

bütün güzellikleri çocukluğumuza gömdük ahlarla vahları saymazsak

naylondan çiçekler ısmarlıyoruz vazolarımıza
yapay canlılar konduruyoruz vitrinlerimize kanatlı kanatsız

kargalar arabaların ezdiği kedi leşlerini topluyor yollarda
kıyılar dibimize ulaşıyor git gide
besinleri çöp olmuş martıların

gecelerin kara salkımında yitirdik dostları
paranın mikrobunda kayboldu aşklar
sanal aleme kaldı arkadaşlıklar

ansızın yitirdik demle barışık gülüşlerimizi

artık ne ben benim
ne de bu şehir o eski şehir

sılasız bir ölüm bekler bizi
yaban ellerde
kimsiz kimsesiz