...Suzan diye ne kaldıysa kendinde serbest bırakıyor tarihin başka bir cildinde ölmüş sualtı canlıları kadim bir denizin tabanında sıkışarak taşa dönmüş aralarından aşağı akıyor çok yavaş ama bilmediği başka bir hızla süzülüyor milyonlarca yıl önce birbiriyle çarpışmış plakalar okyanusların ve karaların yeni düzenini oluştururken gezegenin dış yüzünden kaçmak isteyenler için böyle çatlaklar bırakmış o kadar dar ki bu aralıklar üst dünyanın yavaşça öldüren yapıştırıcılarla kabuğuna eklediği parçalar sığmıyor onlar geride kalıyor bu basınç miktarıyla mutlu mikroorganizmalar var etrafında belki annesi sesleniyor şu anda Suzan yok telefonu çalıyor başvurunuz için çok teşekkürler başka bir adayla devam etmeye karar verdik Suzan uzayın diğer ucunda geçmişi ve geleceği buluşturan bir kavuşma anında indikçe magmayla aynı kıvama geliyor Suzan gibi ama değil gibi yıldızların devrini tamamlayan çemberin derin zamanın belki ilk kez dünyanın parçası oluyor Suzan merkezin kendine has akıntılarına kapılıyor o ivmeye bırakıyor kendini dönüyor kaldırım taşlarının yüzlerce kilometre altında dans ediyor...

Bir gece sekiz kişi genleşen zamanda derinlere yabancılaşmanın ve yalnızlaşmanın çekirdeğine doğru bir yolculuk. Etrafında konuşulanlar ve konuşulmayanlarla kendi dilini yaratan bir masa. Her şey fazlasıyla gerçek kendiliğinden gerçeküstü. Taşlar sığırcıklar kırılan CV'ler içimizdeki fosiller derimizden geçen nötrinolar hiç geçmeyen günler; kendini dünyanın tüm haritalarında kaybolmuş hissedenlerin dünden ve yarından koparak âna sıkışan hikâyeleri... Pınar Öğünç ilk romanı Şu Anda Burada mıyız?'da bu çağın insanlarının zihninde kalbinde damarlarında dolaşıyor; prekarya kozmosunu kendine özgü bir bakış ve ustalıklı bir üslupla yazıyor.