Hayat bana hiç iyi şeyler yaşatmamıştı. Her daim fırtınalar kırdı dallarımı. Ben hayattan açık renkler isterken hayat bana her daim koyu renkler verdi. Ben hep koyu zamanların seferisi kaldım. Kışları hiç sevmezdim hep zemheri kışları yaşadım. Özlem duyar oldum ben çocukluk çağlarıma. Özlem tanem olsa da çocukluğum biliyorum. Gelmez bir daha gelmez! O yüzden Fatihalar okur oldum çocukluğumun ardından. Benim hayallerim vardı gerçek olmayınca içimde hep bir ukde olarak kaldı... Her şeye rağmen bu günlere de şükür! Bir zamanlar çok küsmüştüm hayata... Utanıyordum eğri bedenimden. Hep "Neden ben?" diye sorgulardım. Hep içime ağlardım. Kimse anlamazdı beni! Hatta ailem bile. Ama her şeye rağmen en büyük yardımcım ailem oldu. Özellikle de eli öpülesi annem. Şimdi herkes anlıyor beni çünkü yazdım her bir derdimi. Başardım bir var olma mücadelesi sonunda ''BEN DE VARIM'' demeyi.. UNUTMAYIN! HER ZORLUKTA YENİ BİR
UMUDA KAPILAR AÇILIR...