Tedaviye gülüp geçen yaralarım var benim. En sevdiklerimin ellerinden nakış nakış bakışlarıma işlenmiş habersizce. Kalabalıklar arasında neden kaybolduğumu sormayın bana aslında tek isteğim insan selinin içinde kendimi unutturmak. Anlasana! Takatim yok bir daha kendimi elevermeye el üstünde tuttuklarımdan el muamelesi görmeye. Etrafım hep benden bir parça. Bak mesela karşımda dağ gibi dikilen şu hayal kırıklıklarını görüyor musun? İşte onlar bana uykusuz gecelerimden hediye. Hangi birini def edebilirim hangi birini silip atabilirim? Yapamam! Keşkelerimle defalarca yüzleşmem
gerek benim yıkılan hayallerimi karşıma alıp af  dilemeliyim.
Neden mi? Ruhumu enkaz altında bırakanla göz göze gelirse bu yürek dayanamaz teslim olur bilirim...

Zaafın varsa cellatına kurbanlığın hakkını verir insan. Belki bizi de özleyen biri vardır bir yerlerde. Tek sorun henüz tanışmamış olmamızdır. Artık kimse benden bir  fedakârlık daha beklemesin ne bıraktılar ki benden geriye? Elimden gelen tek şey bu satırlar.
Vicdanın nasıl rahat bilmem ama gözyaşlarım iftiharla sunar...