Türkiye'nin toplantı ve gösteri yürüyüşleri tarihi açısından 1 Mayısların özel bir önemi vardır. Özellikle 1 Mayıs 1977 1989 ve 1996'da yaşananlar Türkiye'nin toplumsal belleğinde yer etmiş katılımcılarında olduğu kadar izleyicilerinde de derin izler bırakmıştır.

Bu çalışma modern Türkiye tarihinde yönetimlerin 1 Mayıslara ilişkin tutumlarını farklı dönemlerde 1 Mayısların hükümetler idare amirleri ve emniyet yetkilileri tarafından tanımlanma anlamlandırılma düşünülme ve idare edilme; kısaca sorunsallaştırılma biçimlerine odaklanarak araştırmaktadır.
Çalışmanın temel iddiası; Türkiye'de 1 Mayıslar örneğinde devlete/hükümete yönelik protesto niteliği taşıyan toplantı ve gösteri yürüyüşlerinin yönetiminde geçerli olan baskın söylem ve pratikler rejiminin bir insan hakkı olan toplanma özgürlüğünü korumayı ve güçlendirmeyi esas alan özgürlük siyasetine değil devlet/hükümet otoritesini korumayı ve güçlendirmeyi esas alan egemenlik siyasetine dayandığıdır. 1 Mayısların yönetiminde geçerli olan baskın siyasal rasyonalitenin devlet aklını hâkim kılmaya çalışan; temel hak ve özgürlüklerin değil düzen ve otoritenin korunmasına öncelik veren egemenlik rasyonalitesi olması her yıl yeni hak ihlallerinin doğmasına yol açmaktadır.