Uzun süre kendine gelemedi. Bedeni ağır bir külçe gibiydi. Yarı canlı yarı cansız öylesine çöküp kaldı. Ölmüş müydü yoksa? Yok canım ölmüş olsaydı kaba etleri böylesine ağrır gözleri tuzlar serpilmişçesine sızlar mıydı? Ya kolları bacakları?
İçi dışına çıkmıştı sanki.
İlk defa bedenindeki ağrılar ve sızılar mutlu etti onu. Yaşasın ölmedim işte yaşıyorum yaşıyorum diye haykırdı sevinçle. Bu sesi yalnızca kendisi duysa da um­urunda değildi. Ayağa kalkmak istedi kalkamadı...
Biraz dinle­nip kendine gelmesi ge­rekliydi. O da öyle yaptı.
ZEKERİYA ÇAVUŞOĞLU