Şiir bir denkleştirme işi; hissin fikrin ahengin ve musikinin dengeli bir şekilde denkleştirilmesi. Ne ki bir kuyumcu titizliğini şart koşan böylesi bir muvazenenin müşahhas numunelerine nadiren rastlıyoruz artık. Günümüz şiirinde bu dört hasletten bazısı ya hiç yok ya haddinden çok veya hayli az. O yüzden de şiirimiz epeydir ya koyu bir tahassüs bataklığına saplanmış veya ideolojilerin emrine girmiş vaziyette. Ahenk zaten şehrin bitimsiz gümbürtüsüne mağlup; musiki ise hak getire. İlimde fikirde ve sanatta günbegün artan çoraklığımız tesirini en fazla şiirde hissettirmede. Epeydir şairimiz çok ama şiirimiz handiyse yok. Herkes iklim krizinden güvenlik krizinden veya gıda krizinden bahsediyor ama şiir krizinden bahseden yok. Hâlbuki Türk şiiri ciddi bir krizde.
Şu da var ama: Bir şeyin azlığı onun yokluğu manasına gelmez ki. Rıdvan Şentürk'ün şiiri meselâ. Doğru onun şiirlerine öyle her ortamda rastlayamazsınız. Ama bu şiirler şiirimizin hâlâ yaşadığının habercisi. Ve yaşayacağının. Bir yönüyle kadim kadar aşina Rıdvan Şentürk'ün şiirleri ama öbür yönüyle de yeni tomurcuklanmış çiçek tazeliğinde. Moderni esastan anlamış bir zihnin ve postmoderni derinden hissetmiş bir gönlün verimleri yani.
Heyhat ki gene de Rıdvan Şentürk'ün şiiri kâşifini bekleyen bir yarımada. Hem anakaraya yani Türk şiirinin köklerine bağlı hem de yenilik ummanının enginlerine açıkken üstelik.

Hasanali Yıldırım