Boşluğa terk edilen sevgi kalıntılarının arasında tertemiz kalplerin milyonlarca insanın gözleri önünde çırpınarak yavaş yavaş boğulduğuna şahit oldum. Gökyüzünün derin maviliklerinde kalan o meçhul umutlar hüzün dolu yağmurlara karıştı. Sevgisizlik her gün biraz daha artarken en kötüsü de bütün gece uykusuz kalan insanların kirpik uçlarında biriktirdiği yıldızların o acıtan senfonisini koca bir yalnızlığın içinde hissetmekti...

Canımdan başka verecek bir şeyimin olmadığını anladığım gün gençliğim yok olmuştu. Bütün hatıralarımı rüzgârlarda söylenen masalların eskiyen sararmış sayfalarında okudum. Kalbim gözlerimin önünde erirken hayatımda geride kalan ne varsa affettim. Hiç kimseyi suçlayamadım. Hayatta her şeyin bir sonu vardı. Bende kabul ettim. Şimdi bir köşede sessizce oturup o sonun gelmesini bekliyorum...