Abdullah Çatlı'nın inandığı siyasi düşüncesi ne olursa olsun üstlendiği görevin doğruluğu veya yanlışlığı beni çok ilgilendirmiyordu. Beni asıl alakadar eden tarafı sağlam bir kişiliği oluşuydu. Hangi düşüncede hangi inançta olursa olsun birisi ile dost olmuşsa onu kendisi kadar korumayı görev kabul ediyordu. Bu yönü de karakter yapısı ile uyum içinde olduğunu gösteriyordu. Onun böyle oluşu açık söyleyeyim; beni oldukça etkiliyordu. Onun gösterdiği duyarlılığı gözeterek buraya olağanın dışında bir yorum yapmaktan kaçınıyorum. Bunun aksini yapmam da karakter yapıma zaten uygun olmaz.

Ben Nazım Hikmet'in şiirlerini sevip okuyabilirim. Çatlı'nın da Necip Fazıl'ın şiirlerini sevip okumasının bizi birbirimize düşman etmemesi gerektiğinin bilincine varıyoruz burada. Çatlı; 70'li 80'li yılların karışık ve sağlıksız siyasi arenasında sağ kanatta ülkücü gençliğin içinde buluyor kendisini. Ben de aynı yıllarda sol kanat gençliğinin içinde. Herhalde dünyaya gelmeden önce alnımıza yazılmamıştı böyle olması. Bunun sebebi farklı ortam ve farklı çevrelerde oluşumuzdur. Bizden sonra gelecek olan nesil bizleri kınarken bizleri kamplara bölüp bir birimize düşman edenleri hiç affetmeyecektir.

Dağlar arasında bağırdığımızda yüzlerce yerden yankılanır sesimiz. İşte o yılların hesabını sormaya kalkışmak dağlar arasında bağırmakla eş anlamlıdır. Tek bir neden arayamazsınız... Çünkü soru tek olsa da; nedenler de verilecek cevaplar da birden fazladır.

O mezarımsı hücrede; bir sağcı milliyetçi vatandaşla bir solcu demokrat düşünceli vatandaş aynı ülkenin insanları olduklarının bilincine vardılar. Bence bu iki insan arasında oluşan dostluğun diğerlerine örnek teşkil etmesi gerekir. Geçmişi deşeleyip kan davası haline dönüştürmenin kimselere hiçbir şey kazandırmayacağının bilincine varmanın zamanı gelmedi mi?

Bizim kuşak gençliği çok ucuz harcandı ülkemizde! Yazık ettiler memleketin genç dokularına. Birbirine düşman ettiler. Amerikan bezinden daha ucuz olduk. Korkarım ki; bunun acısını ileriki yıllarda tüm Türkiye çekecektir.