Bahçeme layık olamadığım günler var. Parazit düşünceler içimi kemiriyor; kafam karışık. Ellerim ceplerimde ölü bir burunla ve ters bakan gözlerle gidiyorum ona. Bahçe beni rahat bırakıyor. Bana sitem etmiyor ama pas da vermiyor. Bana kesinlikle aldırmıyor. Birbirimize karşı soğuğuz hepsi bu. Bazı günler var ki bu kez bahçe içine kapanıyor. Ondan lütuf diliyor ama hemen hiçbir şey alamıyorum. Diyebilirim ki bahçenin morali bozuk cesareti ve kendine güveni yok. Hiçbir plan yapmıyor. Hiçbir koku yaymıyor. Her şeyden ve kendinden şüphe ediyor. Sıkıntılı cimri ve huysuz. Böyle günlerde benim için en iyisi kitaplarıma kapanmak. Pencereden bahçeye kaçamak bir bakış fırlatıyor ve homurdanıyorum: Pis şey!