Mihrap her seferinde yıkılan ve
yeniden var oluşa doğru
umudunu hiç kaybetmeyen şairin
hüzünlerini bekleyişlerini ve
aşkını maneviyatla
harmanlayarak okurlarına sunan
bir eser olarak karşımıza çıkıyor.
Gölgem ile ben
Yürür dururum Mihraba doğru
Vardım o yüce mabede
Ruhumun en yüksek tiziyle
vururum arş-ı alaya
Göğsümün kafesinde yerinde
duramayan duam ile
Bir çocuğun dizinin acıması gibi
acılarım
Bana göre emsalsiz bir varoluş.