Kevork için umut ne şafağın alaca karanlığındaki zaptiye baskınında ne zindan duvarından uçurum terasına atlayışında ne de Kâhta Çayı'nın azgın sularına dalışında kaybolmuştu. Umut bazen zindanın duvar çatlaklarında ıslık çalan bir rüzgâr bazen pranga kelepçelerinde şefkatle okşayan bir el bazen kale dibi kayalıklarının külünk izlerinde bir nakkaş bazen de Ankar zirvesindeki kar kürtüklerinin altında uykuya çekilmiş kardelen yumrusu gibi haziran güneşinin şefkatli ışınlarını bekler olmuştu. Kimi zaman kin ve nefretle karşı karşıya kalmıştı umut ama bunlara karşı asla pes etmemişti.
Şimdi sabrın ve kararlılığın hasat zamanıydı işte...