Bu çalışma yirminci yüzyıl distopyalarının işlevselliğini toplumsal düzenin bozulması ve bireysel özgürlüklerin kısıtlanması bağlamında incelemektedir. Ütopyaların iyimser ve idealize edilmiş toplum kurgularının aksine distopyalar toplumsal yapıların otoriterleşmesi teknolojik gelişmelerin bireyleri kontrol altına alması ve insan doğasının karanlık yönlerinin açığa çıkması gibi konulara vurgu yapar. Yirminci yüzyılın savaşlar politik karmaşa ve teknolojik ilerlemelerle şekillenen atmosferinde ütopyaların ideal toplum hayalleri yerini giderek distopyalara bırakmıştır. George Orwell Aldous Huxley Yevgeni Zamyatin ve Ray Bradbury gibi yazarlar tarafından kaleme alınan 1984 Cesur Yeni Dünya Biz ve Fahrenheit 451 gibi klasik distopyalar bireylerin özgürlüklerini kaybettiği devletin mutlak kontrole sahip olduğu ve teknolojinin bireyleri baskı altında tuttuğu toplumları betimleyerek bu tür tehlikeleri gözler önüne serer. Bu distopik kurgular ütopyaların vaat ettiği ideal düzenin toplumsal ve bireysel özgürlükleri baskılayarak birer kabusa dönüşebileceği eleştirisini içerir. Distopyalar ütopyacı ideallerin gerçekleştirilme süreçlerinde ortaya çıkabilecek potansiyel tehlikelere dikkat çekmekte; okuru bireysel hakların korunması gerekliliği üzerine düşündürmeye sevk etmektedir. Bu bağlamda çalışma yirminci yüzyıl distopyalarının sadece karanlık bir gelecek tasviri sunmakla kalmayıp aynı zamanda toplumsal eleştiri ve uyarı işlevi gördüğünü vurgulamaktadır.