Ben ''beni bildim bileli'' diye başlayan cümleler ne zamandan beri bana uzak bilmiyorum. Çünkü kendimi bildim bileli diye başlayabileceğim bir başlangıç noktam yok...
 Gözlerimi açtığımda tavana sabitlediğim bakışlarım ile yalnızlığımı içselleştirdiğim müstesna zamanlar yaşadım. Beynimin en derinlerinde bir uğuldama ile açtım gözlerimi hep.
 Elim diğer kolumdaki serumu sökercesine çıkardığında yere damlayan kanı seyrettim bir müddet. Kolumdaki uyuşma sol tarafımdan omzuma kadar sokulmuştu. Bütün telaşlarım bitmişti. Kılcal damarlarım boşalırken bütün ruhum taksimetresi açık bir seyyah gibi dolaşıyordu yeryüzünü.
 Bundan başka bir anım kalmadığında anlamıştım zamanın benim için durduğunu... Bir gün hiç bilmediğim bir yerde uyanacağımı nereden bilebilirdim?                                                          
 Sırra kadem basmış bir geçmiş ile geleceği arasında kalan bir kadının yeniden oluşum hikayesi. Okuyucu psikolojinin derinliklerinde gezinirken kalbini yeniden keşfedecek ve akıllarda tek bir soru olacak:
  Tutunduğu bu hayattan boğulmadan çıkabilecek mi?