Ka­sa­ba her za­man­ki rit­min­de sakin bir gece ge­çi­ri­yor­du. Kışın kes­kin soğuk yüzü dar so­kak­lar­da adeta kol ge­zi­yor­du. Sokak lam­ba­la­rı­nın sol­gun ışık­la­rı kar ta­ne­le­ri­nin üze­ri­ne dü­şe­rek ze­mi­ne yan­sı­yan bir huzur ha­va­sı ya­ra­tı­yor­du. Ancak bu huzur yal­nız­ca yü­zey­dey­di. De­rin­ler­de bir yerde ka­ran­lık bir sır ses­siz­li­ği kes­me­ye ha­zır­la­nı­yor­du.
Gece ya­rı­sı­na doğru ka­sa­ba­nın en eski ya­pı­la­rın­dan biri olan saat ku­le­si tok bir çan se­siy­le on ikiyi vurdu. Çanın yan­kı­la­rı so­kak­la­rın boş­lu­ğun­da dal­ga­lan­dı ve bir süre sonra ye­ni­den ses­siz­lik hâkim oldu. Ama bu ses­siz­lik uzun sür­me­di. Polis mer­ke­zi­ne gelen acil bir ihbar tüm ka­sa­ba­yı uy­ku­sun­dan sıç­ra­ta­cak tür­den­di.