"Şimdi düşününce gerçekten ben de kendimi o bahsettiğin iki kimlikle yaşamış bir beden gibi hissettim. Ama takdir edersin ki dünya etrafından soyutlanarak yaşamana müsaade etmiyor. Ve o zamanları şöyle bir düşünüyorum da "Dünyanın merhametsizliği sevgisizliği öyle bir yangına dönüşmüştü ki masum bir semender misali ateşle yaşamaya alışmıştım. Ruhum yanıyordu bunu en derin şekilde hissedebiliyordum. Bedenim yanıyordu ama o yanan bedenimin nerede başlayıp nerede bittiğini anlayamıyordum artık. Yunus misali bir bedene bürünen ruhum yaşadığı bedeni benimseyemiyordu. Ruhun yangını tenin yangınına hiç benzemiyordu. Yangınımı söndürsün diye üzerime döktüğüm her su damlası sanki daha da alevlendiriyordu yangınımı. Ta ki dünyama sen girinceye kadar. O günlerden sonra sanki hem ruhum hem bedenim kötülüklerden kurtulmak için birbirlerine söz vermişlerdi. Çünkü sen vardın artık. Sahipsiz değildi hiçbir düşüncem hiçbir duygum. Sebepsiz hiç değildi. Bazen hiçbir yol bulamazsın ya işte sen benim tek yolum oldun. Şimdi dah çok inanıyorum hayatta pozitif düşünüp çok çalışınca ve inancını kaybetmeyince cevap veriyor dünya sana. Adeta kendimi "Kalp Kanseri" olmuş gibi hissediyordum."