Nasıl öleceğinizi hiç düşündünüz mü? Nerede ve nasıl olacağını... Bunu size anlatmalı mıyım bilmiyorum. Son zamanlarda hep bunu düşünürdüm ama hayat denilen hengamenin benim için bu şekilde son bulacağını hiç düşünmezdim. Şu an yerde kanlar içinde yatıyorum. Son nefesimi vereli çok olmadı. Benliğim daha önce hiç deneyimlemediği bir acıyla ruhumun bedenimden ayrılmasına izin verdi. Bu boyut değişimi son nefesimin sıcaklığını dudaklarımda hissederken soğuk ve sakin adımlarla yaklaştı. Gözlerim yavaşça karardı ve her şey bulanık bir sis perdesi ardında kayboldu. Kan damarlarımın son birkaç atışını ve kalbimin giderek yavaşlayan ritmini duyabiliyordum. Her bir atış yaşamın kırılgan ipliğinin son direnişleri gibi gelip geçiyordu. Hastalığımın henüz benden koparmaya fırsat bulamadığı hafızamın silik parçaları hayatımın filmini geri sarar gibi çocukluğumdan bu yana geçen önemli anları tekrar gözlerimin önüne serdi. Annemin yüzü...Işıl'ın gülüşü... kaybettiğimiz anların hüznü...