Yalnızlık boşluk.. varoluşum canımı yakıyor. Kadınımın ellerini tutmak ve ona sarılmak istiyordum belki de anneme.
Huzursuzluk bulantı midemde belirsizliğin verdiği karmaşıklık.
Ölüm uzatıyor bana ellerini varoluşuna aşık olan zavallı insanoğluna. Zaman eridi düşünceler gibi zihnimde.
Ölümü hissedebilecek miyim yoksa hislerim yalnızca zihnime eşlik eden bedenimle mi mümkündür?