saatleri önemsiyorum
ellerini bir nesneyi tutarken ve boşluğu
sanki çok yaşamaktan sıkılan biri asmıştı beni duvara
uzun bir sessizliğin ardından müzik tehlikelidir

devasa bir gurami beyazın o şehvetiyle dolanıyor
emiyor ağzının yuvarlaklığını
karanlığın içinde açılan kapılardan
akvaryum camdan dışarı taşıyor

artıklarınızdan bir uzuv yapmalısınız kendinize
belki kullanışlı geri dönüşüm
yalayınca metal tadında
evvel zaman aşkları belki
diliniz hep mi böyle kıvrak
kime gidecekse bu mektup pullayın
evin aynasında yüzünüz
başkasının görebileceği kadar uzak