Titus Burckhardt İslam sanatının hikmetle zanaatın (fenn veya sınâ'a) evliliğinden doğduğunu söyler. Bu yüzden bu sanatın derinlemesine bir açıklamasını yapabilmek için iki konuda da içten ve derin bir vukuf sahibi olmak gerekir.

Burckhardt İslam sanatını çok sayıda başka sanat tarihçisinin bizi inandırdığı gibi kazara birbirine karışmış tarihsel eklentiler olarak değil İslamî vahyin ilkelerinin ve formunun bir türevi olarak takdim etmektedir.

İşe Mebde' ile ve formlar dünyasında Kâbe ile başlayan Burckhardt İslam sanatının temel özellikleri vasıtasıyla okuru bu sanatın âyin ve ibadet ile göçebe ve yerleşik halk arasındaki kutuplaşma ile İslam sanat ve mimarisinin muazzam terkibi ile ve nihayet İslam sanatının farklı bütün yönlerinin Şeriat'ın emrettiği ve tasavvuftaki mânevî ışığın varlığıyla aydınlanmış hayatın ritmine bağlı olarak doğal âhenkleri içinde görüldüğü yerler olan İslam şehri ile ilişkisine götürür.

Bu eserde o bir ömür boyu süren iç ve dış tecrübeyi eşsiz bir eser üretmek için bir araya getirmektedir; öyle bir eser ki burada İslam sanatı nihayet gerçekte olduğu gibi yani İslamî vahyin ruhunun dünyevî billurlaşması olduğu kadar semavî hakikatlerin yeryüzündeki bir yansıması şeklinde de ortaya konmaktadır.
Seyyid Hüseyin Nasr