Tarih dini heyecanın milli azim ve iradenin nurlu kaynağıdır. Bu kaynaktan içmeyi ihmal etmeyen millet ib-ı hayat kaynağına ulaşmış ebedi zindelik tılsımını bulmuş sayılır. Aksine tarihini ihmal eden bir kavim de mazisini ne kadar karanlık bırakmış ise geleceğini de o kadar karanlık kalmağa mahkum etmiş demektir. Karanlıklar içerisinde ilerleme ve tekamül yolları bulunabileceğine ihtimal verilebilir mi?