Michel Foucault Deliliğin Tarihi'nde deliliğin gündelik yaşamın bir parçası sayıldığı kaçıklarla çılgınların sokaklarda ellerini kollarını sallayarak dolaştıkları Orta Çağdan tehlikeli sayılmaya başladıkları tımarhanelere kapatıldıkları öteki insanlarla aralarına ilk kez duvarların çekildiği on sekizinci yüzyıla kadar Batı'da deliliğin arkeolojisini irdeliyor.

Deliliğin fantastik dünyasında dolaşırken Foucault aslında "deli"nin bize onun deli olduğuna karar veren onu öyle konumlandıran genel toplumsal harita üzerinde işgal ettiği yer itibariyle yansıdığını gösteriyor. Her çağın kendi ütopyası içinde kendini arındırdığı saflaştırdığı idealleştirdiği tarihsel yolculukta delinin bu arınma ayin ve oyunundaki yerini ve rolünü kavramamızı sağlıyor. Bu nedenle Deliliğin Tarihi aynı zamanda aklın tarihinin ana hatlarını da ortaya koyuyor: Akıl kendini ancak deliliğin zıddında deliliğin zıddı olarak tanımlayabiliyor. Öyleyse delilik toplum düzeninin varlığı için gerekli; çünkü bu düzen ancak kendi negatifinin aynasında kimlik bulabiliyor.