Her zaman dış görünüşüme çok dikkat eden biriyim. Hatta yakınlarım arkadaşlarım bile takıntı durumuna varan; üstüme başıma saçıma gözüme bu denli dikkat etmemi eleştirirler.

"Saçım kötü burnum yamuk göbeğim çıkık" gibi laflar ise hiç ağzımdan düşmez.
Daha doğrusu "düşmezdi." Ta ki bu yaz Avşa Adası'nda kurulan engelliler çadır kampına gidene kadar.

Sonuçta hiç unutamayacağım iki hafta geçirdim. Pek çok gönüllüyle birlikte kampa gelen engellilere yardım ettim. Onlara kimi zaman sabah sporu yaptırdım kimi zaman yüzme öğrettim. Kimi zaman da mutfağa girdim ve onlar için evde bile hiç denememiş olsam da patates soydum.
Ve ben değiştim. Kendimle Barıştım!

Peki bu iki hafta sonunda ne değişti de ben artık kendimle bu kadar uğraşmayı bıraktım?