"Bunun üstesinden gelemeyeceğim" dediğimiz ve dünyanın altında ezilmiş bir daha doğrulamayacakmış gibi hissettiğimiz o olaylar vardır işte her birimizin hayatında. "Normal" bireyler olarak sahip olduğumuz onca imkan ve araca ilişkilere yakınlıklara elimizi sımsıkı tutacak dostlara; tüm bunlara rağmen o delikten o kabustan çıkamayacağımıza inanır ümitsizce kalakalırız. O acı ve çaresizlik içinde kahredici bir "dünyanın sonu" duygusuyla.. Hiçbir söze dökme anlamdırma çabası yetmez olur. Sonra işte bir kez daha öğreniriz: O da atlatılır.. Biraz kabalaştırma riskini göze alarak söylersem; psikotik/şizofrenik bireyin hayatı da en derinde ve baştan sona o aynı açmazla işaretlenmiş o aynı gündeme mahkum olmuş gibidir. Üstelik yapayalnız bir halde. Bildiğimiz tüm o dışlanma ve yaftalanma stratejilerinin öznesi olarak. Bir de onlara tahammül etmeye çalışarak.