"Ya ben? Ben ne hissediyorum?" dedim kendi kendime. Herkesin bir olduğunu herkesin aynı şeyleri yaşadığını bunun bir döngü olduğunu. Kimini daha az acıttığını kimini çok. Böylece ruhların eğitildiğini yaradılışın kaynağının sevgi olduğunu anlıyorum. Zaman denilen mefhum nasıl bir şey? Geçiyor hatırlamıyoruz. Geliyor hissetmiyoruz. Anda kalmayı da beceremiyoruz. Bütün bu yaşamlar neyi olgunlaştırıyor acaba? Evreni mi?