Büyük şehrin minibüslerinde yaşam akıl ile duygular arasındaki insanlık tarihi boyunca eski o girift çatışmayla sürer gider. Yolcular kalabalıklaşmaya itiraz edemedikleri her saniye olumsuz duygu yönünden yüklendikçe yüklenirler öte yandan yoldaki insanlar eğer bu minibüse binemezlerse bir sonrakine de binemeyeceklerini akıllarıyla bilirler (kendilerinin de başına gelmiştir aynı şey). Ancak bu akli bilgi duyguları teskin etmeye yaramaz (ne zaman yaramıştır ki zaten?). Öte yandan şoförün para hırsıyla mı yoksa gerçekten söylediği gibi (insanlar yolda mı kalsın?) iyilik olsun diye mi eylediğinden hiçbir zaman emin de olunamaz (neyden emin olunabilir ki zaten?). Minibüs tepeleme dolmadan duygulara yenik düşüp yapılacak bir itiraz itirazlara cevap yetiştirmede mahir şoförce anında savuşturulacaktır; o yüzden akılla duygunun buluştuğu o tepe noktada sabrın zoruyla artık o çatışma da çözülmüş görünür ve bu bir patlamayla kendini açığa vurur; "Yeter artık kaptan!"